Strona główna Prawo cywilne Timesharing w świetle przepisów prawa unijnego

Timesharing w świetle przepisów prawa unijnego

1651
PODZIEL SIĘ

Timesharing to koncepcja związana przede wszystkim z sektorem usług turystycznych. Narodziła się we Francji oraz Stanach Zjednoczonych, gdzie jest już stosowana od przeszło 40 lat. W Polsce timesharing pojawił się dopiero w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Polega on na uzyskaniu praw do użytkowania nieruchomości przez określony czas w ciągu roku.

Umowa timesharingu jest w Polsce zawierana co najmniej na trzy lata. Jednak należy zaznaczyć, że taka forma spędzania wakacji wciąż spotyka się z dużą rezerwą Polaków. W przeszłości nieścisłości związane z ustawodawstwem w kwestii timesharingu niejednokrotnie doprowadzały do rozwiązywania sporów na drodze sądowej. Znane są także niechlubne przypadki przedsiębiorstw, stosujących nieuczciwe praktyki wobec klientów korzystających z timesharingu.

W związku z wieloma wątpliwościami oraz lukami prawnymi w ustawodawstwach poszczególnych państw, Unia Europejska wydała dyrektywę, stwarzającą wspólne zasady dotyczące timesharingu, które obowiązują wszystkie państwa członkowskie.

Czym dokładnie jest timesharing?

Rozważania dotyczące timesharingu warto rozpocząć od zdefiniowania tego obco brzmiącego pojęcia. Usługa ta polega na zawarciu umowy prawnej, która gwarantuje prawo do korzystania z pomieszczeń mieszkalnych, budynków lub innych ściśle określonych obiektów, w systematycznie powtarzających się odstępach czasu. Jak już wspomniano, umowa timesharingu jest zawierana na kilka lat. W Polsce, w świetle obowiązującej ustawy musi to być co najmniej trzy lata. Dla lepszego zobrazowania istoty timesharingu, można przytoczyć przykład wynajmowania domku letniskowego na Mazurach przez rodzinę Kowalskich, przez pięć kolejnych lat w okresie wakacyjnym, tj. od 1 lipca do 31 sierpnia. Należy jednak zaznaczyć, że wskutek jej zawarcia nie uzyskuje praw własności do nieruchomości. Timesharing gwarantuje jedynie prawo jej użytkowania na określonych warunkach. W zamian za czasowe korzystanie z nieruchomości nabywca uiszcza ryczałtowe wynagrodzenie.

Timesharing w świetle przepisów prawa unijnego

Obecne rozwiązania prawne w kwestii timesharingu wynikają bezpośrednio z treści przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/122/WE z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany.

Dyrektywa została stworzona po to, aby wszystkie regulacje państw członkowskich dotyczących timesharingu były zbieżne ze sobą. Takie rozwiązanie stwarza korzystne warunki sprzyjające przełamaniu bariery językowej oraz prawnej oraz pozwala na udostępnienie korzystania z tej formy wakacyjnego wypoczynku.

Oczywiście regulacje poszczególnych państw mogą w szczegółach różnić się między sobą, jednak dyrektywa gwarantuje, że kwestie zasadnicze, w każdym z państw członkowskich zostały uregulowane w ten sam sposób.

Poniżej przedstawiono najbardziej zasadnicze kwestie dotyczące timesharingu w świetle przepisów prawa unijnego:

  • Umowa timesharingu musi zostać sporządzona w języku konsumenta,
  • Umowa musi zostać sporządzona na piśmie w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku,
  • Konsument musi mieć prawo odstąpienia od umowy bez podania powodu, a przedsiębiorca musi go o tym prawie oraz terminie odstąpienia od umowy wyraźnie poinformować przed jej zawarciem,
  • W odniesieniu do umowy timesharingu bezwzględnie zakazane jest przejmowanie zaliczek, udzielanie gwarancji, wyraźne uznanie długu lub blokada środków pieniężnych na rachunku,
  • Przedsiębiorca dostarcza konsumentowi konieczne informacje, w formie standardowego formularza informacyjnego (wzór formularza stanowi załącznik do wspomnianej dyrektywy). Informacje te obejmują między innymi:
  • Nazwę, siedzibę oraz status prawny przedsiębiorcy,
  • Krótki opis przedmiotu umowy (np. nieruchomości),
  • Dokładny zakres oraz opis praw będących przedmiotem umowy,
  • Dokładny okres przysługiwania praw oraz czas trwania umowy,
  • Cena, jaką konsument musi zapłacić za korzystanie z nabytych praw,
  • Streszczenie ewentualnych dodatkowych kosztów nałożonych na konsumenta (podatki, opłaty),
  • Wykaz podstawowych usług, jakie przedsiębiorca udostępnia konsumentowi wraz z opłatami za nie (np. woda, wywóz śmieci, energia, utrzymanie obiektów),
  • Wykaz obiektów, jakie przedsiębiorca udostępnia konsumentowi oraz ewentualne dodatkowe opłaty związane z ich użytkowaniem (np. garaż, basen),
  • Informacje dotyczące rozwiązania umowy,
  • Informacje o ewentualnej możliwości odsprzedaży praw nabytych w drodze umowy,
  • Informacje o języku komunikacji przedsiębiorcą,
  • Informacje o możliwości pozasądowego rozstrzygania sporów.
  • Państwo członkowskie zobowiązane jest do zapewnienia instrumentów prawnych pozwalających dochodzić konsumentowi swoich praw na drodze sądowej w przypadku ewentualnych sporów bądź naruszeń.

Podsumowując…

Timesharing w Polsce należy do trendów, które dopiero się rozwijają. Konsumenci mają wiele obaw związanych z zawieraniem umowy timesharingu, zwłaszcza jeśli w grę wchodzi zawarcie takiej umowy w innym kraju. Warto jednak zwrócić uwagę, iż prawodawstwo unijne sprzyja w tej kwestii ujednoliceniu podstawowych praw oraz obowiązków, jakie w świetle umowy obowiązują obie strony, co stanowi znaczne ułatwienie i być może przyczyni się do zwiększenia popularności umów timesharingu w przyszłości.

Joanna Jaskiernia – współpracownik Portalu