Zgoda na widzenie tymczasowo aresztowanego z osobą najbliższą

17 sierpnia 2009

951

Tymczasowo aresztowany może uzyskać widzenie z osobami najbliższymi dopiero po wydaniu zarządzenia o zgodzie na widzenie przez organ, do którego dyspozycji pozostaje. Jakkolwiek samo ograniczenie kontaktów podmiotu, wobec którego zastosowano tymczasowe aresztowanie, z osobami najbliższymi (np. dziećmi czy małżonkiem) jest bez wątpienia usprawiedliwione celem tego najsurowszego ze środków zapobiegawczych przewidzianych w przepisach procedury karnej, to sposób jego wykonywania nie powinien – mimo wszystko – kolidować z gwarantowanym ustawą zasadniczą prawem do ochrony życia prywatnego i rodzinnego (art. 47 Konstytucji) oraz prawem do zaskarżania decyzji odmownych (art. 78 Konstytucji). Kodeks karny wykonawczy nie zawiera jednak jakichkolwiek unormowań, których funkcją byłoby zapobieganie wydawaniu w rozważanym zakresie swobodnych czy nawet arbitralnych decyzji. W szczególności wskazany Kodeks nie określa przesłanek, jakimi należy kierować się, rozpoznając wniosek tymczasowo aresztowanego o wyrażenie zgody na widzenie z osobami najbliższymi, oraz nie przewiduje możliwości zaskarżenia zapadłych w tym względzie rozstrzygnięć prokuratora.

Dostrzegając przedstawione mankamenty, Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 2 lipca 2009 r., sygn. K 1/07, uznał, że art. 217 § 1 k.k.w. w zakresie, w jakim nie określa przesłanek odmowy wyrażenia zgody na widzenie tymczasowo aresztowanego z osobą najbliższą, jest niezgodny z art. 47 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji, natomiast w zakresie, w jakim pomija możliwość zaskarżenia przez osobę tymczasowo aresztowaną zarządzenia prokuratora o odmowie wyrażenia zgody na widzenie z osobą najbliższą, jest również niezgodny z art. 78 Konstytucji.

Autor: Magdalena Napiórkowska, adwokat