„Wirtualne biuro” – w ocenie WSA w Gdańsku – orzeczenie z 28.01.2014 r. sygn. I SA/Gd 1401/13

Nie tak dawno poruszaliśmy w jednym z naszych artykułów problem nadal istniejących zastrzeżeń organów podatkowych co do posiadania przez przedsiębiorców tzw. „wirtualnego biura”.

W tym zakresie trzeba zwrócić uwagę na jedno z ostatnich orzeczeń sądów administracyjnych tzn. na wyrok WSA w Gdańsku z dnia 28 stycznia 2014 r sygn. I SA/Gd 1401/13. W w/w sprawie WSA zastanawiał się nad kwestią odmowy nadania numeru identyfikacji podatkowej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, która posługiwała się adresem „wirtualnego biura”. Podstawą wydania decyzji negatywnej przez organy podatkowe była w szczególności okoliczność, iż adres wskazany jako siedziba firmy, został wskazany jako adres przez ponad 20 podmiotów gospodarczych. Na tej głównie podstawie, po przeprowadzeniu dalszych czynności organ uznał, że tak wskazana siedziba nie wiąże się z faktyczną działalnością firmy i ma charakter nierzeczywisty (tzn. jest wirtualna).

W toku postępowania sprawa trafiła przed WSA w Gdańsku, który wskazał m.in. że „W toku postępowania o nadanie NIP organy nie są uprawnione do badania, czy pod wskazanym adresem wykonywane są (lub mogą być wykonywane) funkcje zarządcze spółki”. (…) Również okoliczność, że pod wskazanym przez stronę skarżącą adresem mają siedzibę także inne spółki nie może mieć wpływu na kwestię nadania numeru NIP stronie skarżącej. Należy w tym miejscu przywołać wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie C-527/11 w sprawie Valsts ieņēmumu dienests v. Ablessio SIA (opubl. w: Lex nr 1288400; ww.eur-lex.europa.eu; PP 2013/5/54). TSUE wskazał, że art. 213, 214 i 273 Dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by organ skarbowy państwa członkowskiego odmawiał nadania numeru identyfikacji podatkowej do celów podatku od wartości dodanej spółce z tego tylko powodu, że w mniemaniu tego organu nie posiada ona środków materialnych, technicznych i finansowych do wykonywania zgłaszanej działalności gospodarczej oraz że właścicielowi udziałów tej spółki uprzednio wielokrotnie nadawano taki numer dla innych przedsiębiorstw, które nie prowadziły rzeczywistej działalności gospodarczej oraz których udziały były przekazywane innym osobom wkrótce po otrzymaniu rzeczonego numeru, jeżeli dany organ skarbowy nie ustali, w świetle obiektywnych czynników, że istnieją poważne przesłanki pozwalające podejrzewać, że nadany numer identyfikacji podatkowej do celów podatku od wartości dodanej zostanie wykorzystany do popełnienia oszustwa. Zdaniem Sądu organ podatkowy nie przedstawił poważnych przesłanek istnienia groźby oszustwa”. (…).”Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostaje podnoszona przez Dyrektora Izby Skarbowej okoliczność, że mogą występować trudności z doręczaniem pism spółce. Nie ulega wątpliwości, że to spółka ma wskazać prawidłowy adres swojej siedziby oraz zapewnić odbiór korespondencji pod tym adresem. Niedopełnienie obowiązków w tym zakresie naraża spółkę na skutki wynikające z treści art. 151a ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U z 2012 r. poz. 749 ze zm.)”. Całość orzeczenia tutaj.

Jak zatem wynika z zacytowanych twierdzeń WSA w Gdańsku brak jest podstaw do kwestionowania funkcjonowania podmiotu w ramach tzw. wirtualnego biura, chyba że zostanie udowodnione istnienie poważnych przesłanek skłaniających do uznania, iż chodzi w efekcie o zamiar dokonywania przez podatnika oszustw. Wydaje się przy tym, że ze względu na istotność takich zarzutów nie mogą się one ograniczać wyłącznie do gołosłownych zastrzeżeń organów podatkowych i powinny być poparte przeprowadzonym rzetelnie postępowaniem podatkowym w sprawie. Wówczas dopiero uznać by można za zasadne odmówienie przyznania numeru identyfikacji podatkowej danemu przedsiębiorcy. Tylko, że w naszej ocenie udowodnienie czy też nawet tylko uprawdopodobnienie podanych powyżej okoliczności może być dla organów podatkowych co najmniej bardzo utrudnione.

WW.