Pozwolenie zintegrowane zostało wprowadzone w prawie wspólnotowym przez Dyrektywę 96/61 w sprawie zintegrowanego zapobiegania i ograniczania zanieczyszczeń (Dyrektywa IPPC). Państwa członkowskie rozpoczęły stosowanie jej przepisów z dniem 31 października 1999 r., w Polce przepisy dotyczące pozwoleń zintegrowanych obowiązują od 1 stycznia 2002 r.
Istota instytucji pozwolenia zintegrowanego polega przede wszystkim na objęciu jednym pozwoleniem wszystkich emisji do środowiska. Dotychczas bowiem ochrona środowiska nastawiona była na zabezpieczenie poszczególnych elementów środowiska przez określonymi emisjami (odpadami, hałasem, promieniowaniem, wibracjami).
Obowiązek uzyskania pozwolenia zintegrowanego adresowany jest do prowadzącego taką instalację, której funkcjonowanie ze względu na rodzaj i skalę prowadzonej w niej działalności może powodować znaczne zanieczyszczenie poszczególnych elementów przyrodniczych albo środowiska jako całości. Listę takich instalacji określa w drodze rozporządzenia Minister Środowiska i obejmuje ona sześć generalnych kategorii działalności przemysłowej: przemysł energetyczny, przemysł produkcji i obróbki metali, przemysł mineralny, przemysł chemiczny, obiekty utylizacji i unieszkodliwiania odpadów oraz inne rodzaje działalności potencjalnie szkodliwe dla środowiska. Pozwolenie zintegrowane jest wymagane dla instalacji uruchamianych obecnie, instalacji nowych w rozumieniu przepisów Dyrektywy IPPC, czyli takich które rozpoczęły działalność po 30 października 2000 r., jak również dla instalacji istniejących.
Uzyskanie pozwolenia zintegrowanego następuje na wniosek prowadzącego instalację i odbywa się w trybie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Wniosek taki, poza wymogami ogólnymi pisma procesowego powinien w szczególności zawierać informację o oddziaływaniu na środowisko jako całość oraz o ewentualnym oddziaływaniu transgranicznym, a także w przypadku odstępstwa od granicznych wielkości emisji uzasadnienie dla proponowanej wielkości emisji.
Instalacje wymagające pozwolenia zintegrowanego powinny spełniać wymagania wynikające z tzw. Najlepszych Dostępnych Technik. Prawo ochrony środowiska przez najlepsze dostępne techniki rozumie najbardziej efektywny oraz zaawansowany poziom rozwoju technologii i metod prowadzenia danej działalności, wykorzystywany jako podstawa ustalania granicznych wielkości emisyjnych mających na celu eliminowanie emisji lub, jeżeli nie jest to praktycznie możliwe, ograniczanie emisji i wpływu na środowisko jako całość, przy czym: najlepsze oznacza najbardziej efektywne w osiąganiu wysokiego ogólnego poziomu ochrony środowiska jako całości, dostępne oznacza opracowane na skalę umożliwiającą wdrażanie w danym sektorze, przy zachowaniu ekonomicznych i technicznych warunków powodzenia, techniki natomiast to zarówno same technologie, jak i sposób w jaki funkcjonuje lub jest obsługiwana instalacja.
W pozwoleniu zintegrowanym ustala się obligatoryjnie w zależności od rodzaju działalności warunki: wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza, wytwarzania odpadów, emitowania hałasu, wprowadzania ścieków do wód, kanalizacji, ziemi, oraz poboru wód, emitowania pól elektromagnetycznych.
Pozwolenie zintegrowane pełni w pewnym sensie funkcję licencji na prowadzenie danej działalności, gdyż przepisy prawa ochrony środowiska nakazują wstrzymanie funkcjonowania instalacji eksploatowanych bez wymaganego pozwolenia zintegrowanego.
Autor: Anna Oleksiewicz, prawnik w Kancelarii STOPCZYK & MIKULSKI
https://digiartia.com/product/legal-power-law-firm-html-template/
https://digiartia.com/product/justitia-multiskin-lawyer-legal-wordpress-theme/