W wyroku z dnia 20 października 2009 r., sygn. SK 6/09, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 47922 k.p.c. w zakresie, w jakim odnosi się do skargi o wznowienie postępowania opartej na podstawie art. 4011 k.p.c., jest niezgodny z art. 190 ust. 4 w zw. z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Zakwestionowany art. 47922 k.p.c. ograniczał możliwość żądania wznowienia postępowania do dwóch lat od dnia uprawomocnienia się wyroku w sprawach ze stosunków cywilnych między przedsiębiorcami, w zakresie prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, z wyjątkiem sytuacji, gdy strona była pozbawiona możliwości działania lub nie była należycie reprezentowana. Takie brzmienie powołanego przepisu powodowało, że przedsiębiorcy zostali pozbawieni prawa żądania wznowienia postępowania w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie, a od czasu jego uprawomocnienia się upłynęły dwa lata. Tymczasem zgodnie z art. 408 k.p.c. będącym przepisem ogólnym w stosunku do art. 47922 k.p.c. termin do żądania wznowienia postępowania wynosi pięć lat. Zdaniem Trybunału za skróceniem podstawowego pięcioletniego terminu nie przemawiały żadne konstytucyjne racje. Wręcz przeciwnie, art. 47922 k.p.c. we wskazanym powyżej zakresie naruszał konstytucyjne prawo wznowienia postępowania (art. 190 ust. 4 Konstytucji), zasadę pewności prawa i zasadę ochrony zaufania (art. 2 Konstytucji) oraz gwarancje wynikające z konstytucyjnego prawa do sądu (art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji).
Autor: Magdalena Napiórkowska, adwokat
https://digiartia.com/product/legal-power-law-firm-html-template/
https://digiartia.com/product/justitia-multiskin-lawyer-legal-wordpress-theme/